Dirk Lotgerink en Chiron Rengers zijn een leven lang NEC-supporter. In de rubriek Tikkie-Takka schrijven ze elkaar over alles wat met rood-groen-zwart te maken heeft. 

Drunen, 08-11-2023 

Hola Dirk! 

Troosteloos, somber, rampzalig. Zomaar wat woorden die ik uit je laatste Tikkie haal. Nou, je bent op je wenken bediend hoor. November is vooralsnog de Goffert-bezoeker gunstig gestemd: 14 goals in 4 dagen. Sowieso las ik dat Nijmegen the place to be is in de Eredivisie momenteel. Nergens werd er zoveel gescoord als in het oude stadspark. Onze vrienden uit een stadje verderop scoorden zelfs vaker in Nijmegen dan in Arnhem. Het is lastig om niet cynisch te blijven of te worden momenteel, dus daarom kies ik vandaag voor een korte ode. Deze ode had moeten gaan over Magnus Mattsson (na 10 wedstrijden al meer goals dan onze vrijbuitende vrijmetselaar Tannane vorig jaar!), maar door een gebroken pink gisteren op de voetbaltraining wil ik het liefst zo min mogelijk a’s en hoofdletters tikken.  

En wat is er mooier dan een speler in de schijnwerper zetten die dat licht zelf niet verkiest? Ik heb het over Calvin Verdonk, beste Dirk. Jarenlang stond de Dordtenaar bij Feyenoord bekend als een van de grootste verdedigende talenten van Nederland. Via uitleenbeurten bij PEC en NEC (spreek uit: ‘pek en nek’, nu mag het een keertje) leek hij even zijn grootste talent waar te maken door op een basisplaats in De Kuip af te stevenen. Dat lukte nog geen half jaartje, waarna hij koos voor een stap naar het verre Oosten. Niet zoals menig voetballer naar Japan, China of Saudi-Arabië maar naar FC Twente. Daar maakte de linksback dusdanig indruk dat makelaarsclub Familicao hem als prima investeringsobject zag.  

Uiteindelijk lost hij zijn belofte niet in bij Familicao, maar bij zijn Nijmeegse Familie. Want Calvin is onderdeel van onze rood-groen-zwarte familie. In de afgelopen drie seizoenen was hij nooit helemaal zeker van een plekje aan de eettafel, maar hing hij de vuile was ook niet buiten. Geduldig wachtte hij zijn kans af en stond er wanneer het gezin hem nodig had. Afgelopen zomer sprak hij zich wel eens uit, niet uit rancune maar vanuit uitdaging: ‘dit moet mijn jaar worden’. Lovend is hij over concurrenten als El Karouani en Baas, zelden spreekt hij over zichzelf. Dat doe ik nu dan even voor hem: wat een geweldige teamplayer hebben we in Calvin Verdonk. Linksback, rechtsback, rechts centraal, links centraal met drie, vier of vijf verdedigers: wekelijks doet hij zijn stinkende best en behoort hij met zijn snelheid, felheid en voetballend vermogen tot de beste spelers. Ik ga maar al te graag op de stoel van de Algemeen Directeur zitten, maar pak nu een keer die van zijn technische rechterhand: verleng Verdonk, een waardig lid van de NEC-familie.