Dirk Lotgerink en Chiron Rengers zijn een leven lang NEC-supporter. In de rubriek Tikkie-Takka schrijven ze elkaar over alles wat met rood-groen-zwart te maken heeft.

Hej Chiron,

Er is iets geks gebeurd. Zaterdag na de wedstrijd. De pot eindigde in 1-1 en het was troosteloos, somber, misschien zelfs rampzalig. Ik heb nog wel meer clichématige eufemismen paraat, maar daar gaat het nu niet om. Het was helemaal niet de uitslag die vreemd aandeed. Gezien de huidige omstandigheden lijkt me zo’n gelijkspelletje tegen een waardeloze promovendus nog wel te billijken. Nee, de uitslag was het niet. Met zo’n botte degradatiebijl hebben jij en ik vaak genoeg gehakt, toch? Zoals je weet ga ik al sinds 1994 met mijn vader naar de Goffert en hoewel hij de afgelopen jaren meer loopt te zeiken dan ik, zijn we allebei altijd van mening dat de wandeltocht naar het stadion en de gezamenlijke vader-zoon activiteit waardevoller is dan welke wedstrijd ook. Op de heenweg begon het goed. We liepen langs die nieuwe kleurrijke fietsenstalling (goed geregeld, NEC!) maar hoorden dat veel mensen lastig binnen konden komen (slecht geregeld, NEC!). Had iets met die oogscan te maken? Overigens hadden wij bij vak M geen last van opstoppingen. Eigenlijk lopen we daar altijd snel naar binnen. Nee, het curieuze moment gebeurde pas toen de scheidsrechter affloot. Normaal drinken we een biertje met vrienden, klappen voor spelers die wel hun best deden, lopen dan naar beneden. Nu rende mijn pa zowat de trap af! Zelfs de man die elke wedstrijd met een keurig gesneden appeltje voor ons zit sprak hem aan. ‘Jij gaat nooit eerder weg dan ik, is er iets?’, vroeg hij.

Beneden keek ik even naar het veld. De spelers waren nog maar net overeind gekropen en begonnen aan hun walk of shame langs de tribunes. De sfeer werd grimmig, om ons heen scandeerden mensen leuzen die me terugwierpen naar de tijd van de Oude Goffert. Ik tikte m’n pa op zijn schouder. ‘Zeg vriend’, zei ik. ‘Heb je haast, moet je pissen of is er echt iets?!’ Achter me tetterde iemand dat de trainer eruit moest en dat de aankopen kut presteerden. ‘Nee hoor, mijn zoon’, antwoordde hij. ‘Ik wil hier gewoon geen seconde langer meer zijn’… Slik.

Herken jij dat, Chiron? Heb jij ook weleens de NEC-blues? Ik hoor van je!

Haije,

Dirk