In Tikkie-Takka schrijven Dirk en Chiron elkaar wekelijks over hun liefde voor Nijmegen, NEC en alles daaromheen. Met een vrolijke noot en sarcastische blik sparen ze niemand, laat staan elkaar. Ze delen één gevoel: zelfs vier jaar ploeteren in Eerste Divisie is geen reden om niet meer van het rood-groen-zwart te houden.

Dag Chiron,

Jezus Christus, man. Moest ik antwoorden op zoveel gezever? ‘Waren we maar kut’. Schreef je dat nou echt? Ik denk dan meteen aan een jongetje op schoolkamp dat met heimwee onder de dekens van zijn Ajax-dekbed ligt te janken. Of aan het populaire gedoe dat over is gewaaid uit een land dat ook al nergens bij wil horen. ‘Nobody likes us, we don’t care’. Millwall, geloof ik. Chiron, echt? Is dat wat je wil? Een gekopieerde voetbalcultuur die, net als bij al die honderd identiteitloze clubjes, door niemand wordt geliked maar in ere wordt gehouden door een handjevol lijpo’s? Nou, nee. Merci. Liever draai ik het om. Zoals ik al mijn hele leven doe trouwens. Bijvoorbeeld wanneer ik voor de miljoenste keer moet uitleggen waarom we wel een mooie club zijn: ‘NEC is de beste, iemand die anders denkt begrijpt het niet’. 

Heb je de toevallig die column gelezen op indehekken.com? Die gozer, een Twente-supporter nota bene, omschreef het dus precies goed. Hij bekeek NEC als import Nijmegenaar en schreef een ode aan de club, maar benoemde daarmee onbedoeld wat Wilco om zou moeten zetten in beleid. De gemeente zou het ook moeten omarmen en wij als supporters moeten het uitdragen naar de rest van de wereld: Cult, Chiron. Cult. De enige weg naar ons succes. ‘De verering door een kleine club van ingewijden’, noemt de Van Dale het. De auteur van dat stukkie voetbalpulp had het goed. ‘We hebben kleuren die eigenlijk niemand anders draagt, een schitterende historie waar supporters van andere clubs van moeten kwijlen. En wie spelen er nog meer in een fraai aangeharkt stadspark?’, zoiets, zei ‘ie.  Enfin, het bekende liedje, maar nu eens verteld door een buitenstaander. Hoe goed is dat?

De enige vraag is waarom we daar zelf nog steeds geen munt uit slaan. Waarom zijn we nog geen Sankt Pauli, waar alles wat kut was om is gezet tot absolute voetbalcultuur? Vooruit, ze spelen niet mee om de prijzen, in elk geval niet om de tastbare, maar hebben wel een duidelijke identiteit waar fatsoenlijk beleid op wordt gemaakt.  Dat wil ik ook. Natuurlijk, cult is niet te koop en zeker niet zo uno-dos-tres om te zetten naar authentiek beleid, maar gelukkig hoeven we het niet ook helemaal niet te kopen. We zijn het al. Het staat namelijk op indehekken.com, dus is het zo!

Dat we nuilers zijn en teveel import in de gemeenteraad hebben zitten kan misschien wel kloppen, zoals bovengenoemde columnist volgens mij ook probeert te zeggen in zijn stukkie, maar uiteindelijk draaien die mensen ook wel bij als Boekhoorn met de knaken op de proppen komt. Sorry, ik bedoel wanneer Wilco met een goed plan op het gemeentehuis aanklopt.

Want als we de stad rood-groen-zwart krijgen, dan ligt de ellende die je beschrijft achter ons. Daar ben ik van overtuigd. Dan rijden er weer bussen met vlaggetjes van de club door de stad.  Wordt het stadion levensvatbaar en winnen we misschien één keer per jaar een belangrijke wedstrijd. Lekker zou dat zijn. Weer blij zijn met 1 uit 34, omdat je juicht zoals nooit tevoren en daarna weer met je fietsje door de Goffert naar huus toe rijdt.

Cult, Chiron. Dat is de sleutel. Als je dat woord uitspreekt, trouwens, verschilt het maar één letter van wat jij graag zou willen zijn. Dus met een klein beetje samenwerking en wat minder tranen, komen we er denk ik wel uit. Haije!

Lees hieronder alle edities van Tikkie-Takka:
Tikkie-Takka #1: Bier, buitenland en Bottendaal
Tikkie-Takka #2: Rock-paper-scissors en 10-0 voor NEC
Tikkie-Takka #3: Straelen, culthelden en het Wilco-jaar
Tikkie-Takka #4: De eerste keer
Tikkie-Takka #5: Terugkerende helden, een feest?!
Tikkie-Takka #6: Fietsen door de NEC-geschiedenis
Tikkie-Takka #7: Was NEC maar gewoon weer kut