In Tikkie-Takka schrijven Dirk en Chiron elkaar wekelijks over hun liefde voor Nijmegen, NEC en alles daaromheen. Met een vrolijke noot en sarcastische blik sparen ze niemand, laat staan elkaar. Ze delen één gevoel: zelfs vier jaar ploeteren in Eerste Divisie is geen reden om niet meer van het rood-groen-zwart te houden.

Dirk, grote positivo!

Als er een voetbalgod bestaat – en rondom NEC zijn er genoeg mensen die zichzelf deze status toedichten, dan heb jij hem ongunstig gestemd. Ik was nog niet klaar met lezen van je Takka of een groepje cabinepersoneel, baggagehandlers en winkelpersoneel van Eindhoven Airport leek al een Brabants worstenbroodje van ons te maken. Kennelijk een gewilde werkomgeving dat Eindhoven Airport, want minimaal de helft van onze basisspelers leek te solliciteren naar een baan als levende vogelverschrikker. Gezien jouw voorspelkunsten vorige week, een baan die beter bij je past dan luchtverkeersleider.

Maar goed, een paar dagen later mag je naar Straelen. Niks aan het handje, net zo min voetbalprofs als jij en ik. Even vertrouwen tanken en door. Wat bleek? 3-0, Dirk. En normaal is dat helemaal niet zo erg. Vorig jaar nog, kilometer of 100 oostwaarts in Wuppertal. Waardeloze pot, maar die Duitse ambiance maakt alles goed. Een cult-stadion en de vier B’s. Ongetwijfeld waren die geldschieters van ons er ook, maar ik heb het natuurlijk over Bier, Bockworst, bietje ouwehoeren en blonde Mädel. Maar dat was er allemaal niet bij natuurlijk. En dan moet je op andere dingen gaan letten.

Dus, voor de tv. Wedstrijdje aan en Voetbal International in de hand. En met onze liefde voor die verhalen om het voetbal heen, konden wij ons hart ophalen. Want waar wij het al bijzonder vonden om élke dinsdag het grootste talent uit Emmen aller-tijden-ooit het Bascafé uit te zien strompelen, bleek dat zo ongeveer het minimale om mee te mogen doen in de cultheldenverkiezing van VI. Karaoke in dorpskroegen, vechtpartijen in spelershomes of vrijpartijen met de koffiejuffrouw. Het kon niet op. En NEC was niet slecht vertegenwoordigd in dit verhaal: bij PSV koos men Doeluh, Twente uiteraard Heubach Hooligan en voor NEC kwam Patrick Pothuizen als grootste cultfiguur uit de bus. Verder nog ereplaatsen voor Frank Demouge (Willem II) en Charles Kazlauskas (Helmond Sport én TOP Oss(!)).

Toch denk ik bij cultvoetballers bij NEC aan andere spelers. Emiel van Eijkeren die ooit een naakte vrouw voor me tekende omdat ik pen en papier onder zijn neus schoof en verder niets durfde te vragen. Marchanno Schultz die op elk supportersfeest een jonge of minder jonge dame probeerde het hof te maken. Jack de Gier die op hetzelfde feest van een biljart een podium maakte en De Vlieger vertolkte. Of Ulrich Cruden en Dennis Gentenaar, mijn eerste trainers bij NEC. Die laatste datete toen nog met Miss Nederland. Beauty & The Beast kopte De Gelderlander. Die tijd van bowlingavonden met spelers en supporters of Jonas Olsson rokend aan de bar in een lege Fuik, die tijd is jammer genoeg voorbij.

De combinatie van jouw Takka, het wegdromen naar in alle opzichten betere tijden en een geflatteerd afgetekende overwinning tegen TOP en zelfs ik ben positief. Al helpt het mee dat ik dit stuk schrijf vlak na de Jarda Podcast. Want zo positief als Van Schaik, dat ga jij niet halen vriend. Elke uitdaging is een kans, elke fout een leermoment en voor elke verkochte speler is de nieuwe ster alweer geboren. Tussendoor geeft ‘ie je een compliment, trekt het boetekleed aan of laat hij zijn kwetsbaarheid zien. We hebben het er vaak over gehad, maar praten kan ‘ie. Als de beste.

Voor ik te positief word: dit is hét Wilco-jaar. Geen last meer van bizarre salarissen, een selectie waar ruim de tijd voor is genomen en nog steeds één van de grootste huishoudboekjes van de Kakadee. Want al zijn positieve woorden ten spijt en hoe mooi de herinneringen hierboven ook zijn; het laatste wat ik wil, is dat dit een ‘In Memoriam’ wordt, waar iedereen nog een leuke anekdote ophaalt over vroeger. Dat kan Wilco ongetwijfeld ook, maar liever niet over NEC. Dan wordt het een “vlieg op”!

Ik zie je volgende week!

Chiron