Het is ongeveer drie jaar geleden. Op een willekeurige doordeweekse dag was ik in de Goffert aanwezig. Zijn moeilijke naam viel regelmatig, vandaag zou hij zijn eerste contract ondertekenen. Ruim een half uur voor de handtekening gezet werd schoof hij aan. Een verlegen Afrikaanse jongen die diep in zijn hart zo trots was als een pauw. Hij schoof aan, zei wat tegen Wim Rip die hem onder zijn hoede had genomen en Rip vertaalde. Direct werd de verlegen buitenspeler die in de voorbije weken door menig scout was bekeken bij Jong NEC erop gewezen snel Nederlands te moeten leren. Hij glimlachte en leek te zeggen dat dat wel goed moest komen. De twinkeling in zijn ogen leek dat gevoel te bevestigen.
 
Ik heb hem sindsdien niet meer van zo dichtbij meegemaakt. Hij werd nog even apart genomen door Ger Lagendijk en één van de zaakwaarnemers van het befaamde bureau. Toen was al duidelijk dat Lagendijk vooral zijn naam aan de speler verbond, de zaakwaarnemer zou de daadwerkelijke belangen behartigen. Bij terugkomst kreeg ondergetekende nog de taak op zijn tasje te passen. Vermoedelijk zaten er wat belangrijke papieren in en eventueel wat tekengeld. De toenmalig nummer 26 van NEC nam plaats achter de tafel voor wat persfoto’s en de nodige plichtplegingen. Zijn tasje was hij allang vergeten. NEC had hem namelijk de kans gegeven te doen wat hij leuk vond, voetballen op professioneel niveau. Het geld leek hem nauwelijks te interesseren. Inmiddels is de twinkeling in zijn ogen veranderd, grote euro-tekens zijn ervoor in de plaats gekomen.
Sinds het bewuste incident, één dag voor de wedstrijd tegen Feyenoord, is mijn sympathie voor die verlegen jongen totaal verdwenen. Saidi Ntibazonkiza is een broodvoetballer, maar niet één als ieder ander. Nummer Acht heeft zich allang neergelegd bij het verlies van echte clubvoetballers; uitzonderingen als Raúl, Steven Gerrard en Francesco Totti daargelaten. Saidi verkoos die dag iedereen in de steek te laten. Niet alleen trainers en medespelers, maar ook supporters en bestuurders. Dit alles lijkt echter al vergeten. Door de personele problemen ziet een meerderheid van de supporters hem graag terugkeren.
Alleen maar voor een wellicht beter resultaat (want hoeveel beter is de middelmatige Saidi tegenover El Kabir?) zetten horden supporters hun principes opzij. Ik twijfel überhaupt of die supporters wel principes hebben.  Sorry zeggen is genoeg, of je beste vriend er nou vandoor gaat met je vrouw, een piloot je vliegtuig laat neerstorten of dat een speler van de club die je zo lief hebt iedereen in de steek laat, dat maakt niet uit. Dat hij maandenlang een nieuw en verbeterd salaris heeft ontvangen, gewoon de voorbereiding start (ondanks dat het contract in zijn ogen was afgelopen) en ook nog zichzelf in Oostenrijk meldt lijkt niet te deren. Alles voor het resultaat, een houding die niet past bij een club als NEC.
De club heeft mijns inziens dan ook verkeerd gehandeld. Maar in het kader van de kapitaalvernietiging en de smalle selectie wordt Saidi in genade aangenomen. Ik ben benieuwd naar de reactie van zijn medespelers, de mensen die hij in eerste instantie in de steek liet. Vroeger zou je op je plaats worden gezet, een schop op je enkel hebben gekregen en totaal worden genegeerd in de kleedkamer. De reactie van de supporters laat nog naar zich raden. De eerste kennismaking voor de (voormalig?) werkweigeraar met de supporters was er een met bittere bijsmaak. Verwelkomd met spandoeken deed hij zijn eerste, weer verlegen, stappen op het veld. De tekst op de spandoeken van Legio was misschien niet netjes en erg emotioneel maar ze lieten daarmee wel zien hun (club)hart op de goede plaats te hebben. Om die (en het mijne) harten te lijmen is meer nodig dan een ingefluisterd sorry en een gesouffleerde mediapraatje van de persvoorlichter.