In de rubriek NEC goes international worden de archieven afgestoft op zoek naar bijzondere NEC-profvoetballers uit een bepaald land. Nadat we begonnen in België, zoeken we het nu wat verder van huis: Wit-Rusland. Een land (ook wel Belarus genoemd) dat de afgelopen tijd wat minder positief in het nieuws kwam, maar in het verleden ook goede voetballers voortbracht. Denk aan Alexander Hleb die het schopte tot VFB Stuttgart, Arsenal en Barcelona. Helaas niet tot NEC, maar wie van zijn landgenoten wel?

De eerste Wit-Rus

Oleg Poutilo was drie keer kampioen geworden met Dinamo Minsk toen hij in 1995 in Nijmegen belandde voor een stage bij amateurvereniging Quick. Hoe Poutilo in 1995 bij Quick kwam vertelde de jeugdtrainer van Quick Hans Gerrits in 2002 nog aan de Telegraaf. Zoals zakendoen in de toenmalige Oostblok niet zonder een tas met een pak geldbiljetten kan. Ook voor jeugdspelers.

Al snel was duidelijk dat hij te goed was voor dat niveau en maakte hij de overstap naar NEC. Daar deed Poutilo het zeker niet onverdienstelijk met 14 goals in 59 wedstrijden. Daar zat ook een late gelijkmaker bij als invaller tegen Vitesse op Monnikenhuizen in 1995.

Na avonturen in België en Duitsland sloot hij zijn carrière af bij De Treffers uit Groesbeek, voor wie hij in een bekerwedstrijd in 2007 nog 1x op fraaie wijze tégen NEC scoorde.

Daarna werd hij trainer bij diverse amateurclubs in de regio. Vanaf 2007 wil hij liever Aleh Putsila genoemd worden. Dat was zijn oorspronkelijke Wit-Russische naam, die ten tijde van de Sovjet-Unie verbasterd werd tot het Russische Oleg Poutilo en die hij dus ook gebruikte tijdens zijn NEC-jaren. Maar nu geeft hij dus de voorkeur aan zijn oorspronkelijke naam: Aleh Poutsila.

Nog een eerste Wit-Rus

Oleg Poutilo kwam niet alleen naar NEC: ook Pavel Michalevitsj kwam via een stage bij Quick terecht bij NEC. Michalevitsj was een middenvelder die in 48 competitiewedstrijden tot twee goals kwam. De eerste jaren was hij nog geen prof omdat het toenmalige Centraal Bureau voor de Arbeidsvoorziening (CBA, nu UWV geheten) hem geen werkvergunning verleende. Toen dat eenmaal wel gelukt was verhinderden een aantal zware blessures een succesvolle voortzetting van zijn profcarrière bij NEC.

Na in totaal zeven jaar verliet hij NEC. Hij speelde nog wel een aantal jaren in de top van het amateurvoetbal in de regio (JVC Cuijk en Achilles ’29) en stopte in 2006 als actief voetballer. Zijn HEAO-diploma dat hij behaalde in zijn amateurtijd hielp hem wel bij het starten van zijn maatschappelijke carrière na zijn voetballoopbaan. Zijn talenknobbel hielp hem daarbij natuurlijk ook.

Overeenkomsten

Beide Wit-Russen hebben best veel gemeen: ze zijn beiden met een Nederlandse vrouw getrouwd, en wonen nog steeds in de regio. Ze kwamen samen in de jaren ’90 naar Nederland en beleefden hun beste jaren in Nijmegen bij NEC. Ze speelden allebei geen interlands voor Wit-Rusland, in tegenstelling tot de 3e Wit-Rus die in 1995 bij Quick kwam.

Sergej Sjtanjuk viel niet genoeg op bij NEC en bleef in zijn eentje achter bij Quick na de trainingsstage van het drietal. Sitanjuk, die tot 70 interlands kwam, speelde nooit voor NEC…