In de rubriek NEC goes international worden de archieven afgestoft op zoek naar bijzondere NEC-profvoetballers uit een bepaald land. Nadat de eerste twee afleveringen landen betroffen relatief dichtbij huis, gaan we nu de hele wereld over: richting Australië. Voetbal komt daar voor in twee vormen: het voor ons bekende soort voetbal én Australian Football, dat wat meer weg heeft van rugby en American Football. Wij concentreren ons natuurlijk op Australiërs die ‘gewoon’ voetbal speelden in Nijmegen.

Zonder enige twijfel is Brett Holman de meest succesvolle Australische NEC’er tot nu toe. Feyenoord haalde hem in 2002 naar Europa. In de Kuip kwam hij niet aan spelen toe, want direct werd hij uitgeleend aan Excelsior. In zijn 1e jaar degradeerde Holman met Excelsior uit de Eredivisie om na drie jaar Eerste Divisie in 2006 kampioen te worden met die club. De trainer van dat kampioenselftal was Mario Been. Samen vertrokken ze die zomer naar NEC.

Kampioen

In twee seizoenen NEC kwam Holman tot 59 competitiewedstrijden en 13 doelpunten. Daarmee verdiende hij een mooie transfer naar het AZ van Louis van Gaal. In Alkmaar werd hij in 2009 kampioen van de Eredivisie. Holman was een typische tien, een aanvallende middenvelder met scorend vermogen, die ook uit de voeten kon als valse spits.

Ook bij AZ deed Holman het goed en daarmee verdiende hij nog een stap naar Aston Villa in de Premier League. Dat werd een minder groot succes. Vanaf dat moment bouwde hij zijn carrière af in de Verenigde Arabische Emiraten en vervolgens in zijn geboorteland Australië. Hij kwam in al die jaren tot maar liefst 69 interlands en speelde o.a. het WK 2010 in Zuid-Afrika. Hij werd Australisch voetballer van het jaar in het seizoen 2011/2012.

Eén van de meeste memorabele doelpunten van Holman in het NEC-shirt was de 3-0 in de met 6-0 gewonnen wedstrijd tegen NAC Breda in de play-offs voor Europees voetbal in 2008.

Marbella

Zoals wel meer buitenlandse NEC-spelers in deze rubriek is ook Holman met een Nederlandse getrouwd. Dat was ook een reden om na een aantal jaren Australië met zijn gezin weer naar Europa te verhuizen. In plaats van Malden werd het Marbella waar hij afgelopen december nog het trainingskamp van NEC bezocht.

Australiërs staan bekend als wereldreizigers die overal kunnen aarden en een ‘no worries mate’ mentaliteit hebben. Dat kan zeker ook gezegd worden van Brad Jones. De keeper had er al vijftien jaar op verschillende profniveaus in Engeland opzitten, waaronder bij Liverpool, toen hij in januari 2016 onverwachts opdook bij NEC. De club had vanwege de keeperssoap met Benjamin Kirsten acuut een betrouwbare doelman nodig. En dat was tot ieders verrassing Brad Jones die uitstekend beviel in Nijmegen.

Nachtmerries

Hij speelde zich in zeventien wedstrijden met vier clean sheets in de kijker en kon een mooie transfervrije overstap naar Feyenoord maken, waar hij direct kampioen werd. Jones was ook veelvuldig reservekeeper in het nationale team van Australië, zat bij de selectie van het WK 2018 en kwam tot zes interlands. Privé ging het Jones niet altijd voor de wind. Jones en zijn vrouw verloren in 2011 hun 6-jarige zoontje Luca aan leukemie.

De overige drie Australiërs waren wat minder succesvol in het NEC-shirt. Stefan Mauk kwam in 2016 vol verwachtingen vanuit Australië naar NEC, maar kwam onder Peter Hyballa slechts eenmaal in actie. Interim-trainer Ron de Groot zou hem in de slotfase van het seizoen nog twee keer gebruiken, maar daarna keerde hij terug naar zijn geboorteland zonder een onuitwisbare indruk te hebben achtergelaten in Nijmegen. Dat is niet wat zo’n jongen van ver weg zal hebben verwacht van zijn komst naar Europa. Later gaf hij in een interview met een Australisch nieuwsblad aan een ‘nachtmerrie te hebben beleefd’ in zijn tijd bij NEC.

Cillessen

Zo mogelijk nog meer teleurstellend was het verblijf van de Australische doelman Danny Vukovic in Nijmegen. Hij kwam vorig jaar zomer als international over van KRC Genk – met welke club hij in 2019 kampioen van België was geworden – naar Nijmegen maar verloor enigszins verrassend de concurrentiestrijd met Mattijs Brandehorst waardoor voor hem in dat seizoen slechts (vier) bekerwedstrijden over bleven, waarin hij zijn toch wel aanwezige kwaliteiten kon tonen. 

Afgelopen zomer werkte NEC mee aan zijn vertrekwens toen de Nijmeegse club het ja-woord van Jasper Cillessen had gekregen. Vukovic keerde terug naar Australië met de hoop op meer speeltijd bij de Central Coast Mariners om daarmee zijn plek in de selectie voor het WK in Qatar zeker te stellen. Hij werd inderdaad geselecteerd, maar kwam niet aan spelen toe. Na Qatar bedankte hij op 37-jarige leeftijd als international.

Scout

Tot slot Dave Mitchell. Deze bonkige spits werd weliswaar in Glasgow geboren maar vertrok al op jonge leeftijd naar Adelaide in het zuiden van Australië. Hij begon zijn voetbalcarrière bij Adelaide City maar keerde terug naar Europa waar hij een behoorlijke reeks aan clubs versleet, waaronder niet de minste namen: Glasgow Rangers, Eintracht Frankfurt, Feyenoord, Chelsea, en… NEC. Dat laatste werd in het voorjaar van 1990 niet zo’n succes. Terwijl Mitchell in Rotterdam-Zuid de status van cultheld verwierf vanwege zijn (toen) onconventionele uiterlijk met een ringbaardje en zijn optreden als hardwerkende, sleurende spits, kregen we er in De Goffert weinig van te zien. De opbrengst was zes wedstrijden en nul goals. En geen van die wedstrijden leverde een overwinning voor NEC op.

Mitchell zou uiteindelijk wel degelijk successen kennen, want de spits kwam in totaal tot elf doelpunten in 29 interlands voor Australië. Na zijn actieve voetbalcarrière begon hij een trainersloopbaan. Hij deed ook scoutingswerkzaamheden en was er o.a. verantwoordelijk voor dat Brett Holman naar Feyenoord kwam. En zo is de cirkel weer rond.

Foto’s: Rob Koppers | Orange Pictures