Een dag voor het sluiten van de transfermarkt was hij daar dan: Landry Dimata. De spits lijkt donderdag al bij de selectie te zitten voor het duel tegen AZ en stond woensdag voor het eerst op het trainingsveld in Nijmegen. “Het voelt goed om hier te zijn.”

“Het voelt als thuiskomen in Nederland. Het is niet ver van waar ik vandaan kom. Ik ben opgegroeid in Brussel, dus het voelt heel natuurlijk hier. Ik heb ook veel familie in Nederland.” Maar die familie is voor de Belg niet de reden om naar NEC te komen. “Ik ben inmiddels wel gewend om weg van mijn familie te zijn. De reden dat ik hier ben is om te spelen, om te genieten van het voetballen en om te scoren”, vertelt Dimata.

De spits is op huurbasis overgekomen van het Spaanse Espanyol, waar hij niet meer in de plannen voorkwam. “Dit seizoen had ik weinig kans op speeltijd. We hebben een nieuwe trainer en technisch directeur, dus het was daar helemaal anders. Ik heb daar nog wel twee jaar contract, dus mijn toekomst ligt daar wel. Maar ik moet daar nog niet naar kijken. Ik kijk naar het heden en beschouw alles dag voor dag. Nu ben ik hier en wil ik mijn beste versie laten zien.”

“Mijn moeder is mijn voorbeeld”

Maar wat is dan die beste versie? “Ik ben nog steeds jong en wil mijn talent en potentie laten zien. Ik wil geen tijd verliezen in mijn carrière. Ook heb ik het gevoel dat ik nog niet alles heb kunnen laten zien wat ik in me heb en dat maakt me soms wel boos. Nu is het moment om aan iedereen te laten zien wie ik ben.” Door een blessure stond Dimata namelijk ruim achtien maanden aan de kant. “Ik heb een moeilijke periode gehad met mijn blessure, dus nu hoop ik het te doen. Soms hebben mensen geluk en kunnen ze meteen laten zien wat ze kunnen. Anderen doen het op andere manieren, zoals ik. Die nog steeds proberen op een plek te komen waar ze gewaardeerd worden met positieve mensen om hun heen.”

Die blessure hakte er flink in bij Dimata. “Ik had in mijn leven nog nooit een blessure gehad en toen was het meteen een zware. Voor een jonge jongen is dat moeilijk. Om de situatie te accepteren, maar door mijn familie en de mensen om mij heen ging het beter.” Vooral zijn moeder is een belangrijk voorbeeld voor de Belg. “Ze heeft erg moeten zwoegen in haar leven. Ik ben dankzij haar niet het type dat zich zomaar ergens bij neerlegt. Ik geef alles om ervoor te zorgen dat het beter gaat. Mijn moeder was alleenstaand met zes kinderen. Ik heb één grote broer en vier kleinere zusjes. Ze is een sterke vrouw. Ik ben haar kleine vechter, alhoewel ik niet echt klein meer ben”, knipoogt Dimata.

Doelstelling van de spits

Tijdens zijn eerste seizoen bij Oostende liet de Belg zien wat hij kan. Met twaalf goals in de competitie werd hij in België toen gekozen tot talent van het jaar. “Ik ben nog steeds die jongen, wel iets meer ervaren. Ik heb nu zelfs een baard”, grapt de spits.” Na dat seizoen bij Oostende volgde de transfer naar Wolfsburg. Dat liep niet lekker en pas bij Anderlecht kregen de mensen de echte Dimata weer te zien. Maar welke Dimata zien we in Nijmegen en waar ligt zijn plafond? “Ik ben nederig, maar nu ik mentaal wat ouder ben geworden, kan ik meer verantwoordelijkheid nemen op het veld. Ik denk wel dat ik beter ben dan in mijn periode bij Oostende.”

Een spits wordt altijd afgerekend om zijn doelpuntenproductie. Ook de Belg heeft een doel, maar geeft daar geen harde cijfers aan. “Mijn doel is om de beste versie van mezelf te laten zien en een hoop te scoren om het team te helpen. Ik ga geen getal noemen, maar je moet scoren om je werk goed te doen en ook te kunnen genieten van het voetbal”, besluit een gretige Dimata.

Foto: Orange Pictures