Donderdag 25 mei. 16:00 uur. Met ruim 700 andere supporters vertrekken we naar Breda. Daar stond deel 1 van het tweeluik tegen NAC op het programma. Een mooie zomerse dag, het bier vloeit rijkelijk en de sfeer is gemoedelijk. NEC lijkt net op tijd de goede weg te zijn ingeslagen en het vertrouwen in een goede afloop in Breda is dan ook groot. NEC speelt een prima wedstrijd, krijgt genoeg kansen, maar het belangrijkste ontbreekt. Zoals zo vaak dit seizoen. Een doelpunt.
Met nog een aantal minuten te gaan begin je rekening te houden met een gelijkspel. Op zich geen ramp, aangezien we nog een thuisduel voor de boeg hebben. Maar in de 85e minuut gebeurt iets waar niemand meer rekening mee had gehouden. NAC scoort na een blunder van Heinloth. Mijn eerste gedachte was: "daar gaan we weer, net als tegen Sparta een aantal jaar geleden." De tranen sprongen alweer in mijn ogen, ondanks dat ik wist dat er nog niks beslist was. Maar je wil niet nóg een keer het Sparta-scenario meemaken.
De rest van de avond en nacht was ik er flink ziek van. Vrijdagochtend werd ik met een ander gevoel wakker. We gaan het alsnog flikken!
Aanstaande zondag valt de beslissing. We moeten dus een 1-0 achterstand gaan rechtzetten voor eigen publiek. En misschien is dat wel het belangrijkste. Die twaalfde man. Wij moeten ervoor gaan zorgen dat er niks te halen valt in de Goffert. Wij moeten NEC naar nog een jaar eredivisievoetbal helpen. 90 minuten lang op de banken! Schreeuwen, zingen en een oorverdovend fluitconcert als NAC aan de bal is. Vanaf minuut 1 moet duidelijk zijn wie de baas is!
De weersverwachtingen zijn goed, er wordt een hoop bier gesponsord en de selectie gaat er alles aan doen om in de eredivisie te blijven.
Laten wij, supporters, nog één keer ALLES geven voor onze club, onze trots en onze stad. Come on NEC!
Jasper
