Bas Dost kwam afgelopen zomer transfervrij over van FC Utrecht naar NEC. De boomlange spits was al hard op weg om een publiekslieveling te worden bij de Nijmeegse aanhang met zijn doelpunten en zijn passie. Op 29 oktober ging het echter helemaal mis. Dost zakte uit bij AZ in elkaar en moest op het veld gereanimeerd worden. Nu doet hij voor het eerst zijn verhaal.

“Ik was heel moe, had alles gegeven en liep terug na een mislukte aanval”, begint Dost tegenover het Algemeen Dagblad over het moment net voordat het misging. “Ik was helemaal op en kon geen zuurstof meer opnemen, een gevoel dat ik nooit eerder heb gehad. Het enige wat ik nog kon, was even gaan zitten en accepteren dat het niet meer ging. Ik heb mijn hand nog opgestoken richting de zijkant en vervolgens zakte ik weg.’’

Complete rust

Vervolgens wordt hij even kort wakker. De spits ziet dat clubarts Jeroen Mooren hard op zijn borst aan het duwen is. “Wat ben je aan het doen joh?”, vraagt hij nog, maar vervolgens valt hij weer weg. Desondanks voelde hij geen paniek. “De vijf seconden voor ik mijn ogen weer opendeed, waren heel fijn. Een heerlijk gevoel, vergelijkbaar met de geboorte van je kinderen. Als ik dit niet had meegemaakt, zou ik nu zeggen: wat is dat voor zweverig gedoe? Maar dat is echt zoals ik het heb ervaren. Complete rust. Een soort ontwaken nadat je heel lekker hebt geslapen. En daar dan de overtreffende trap van.’’

Die rust is snel verdwenen wanneer hij bedenkt dat zijn vader op de tribune zit in Alkmaar en dat zijn vrouw en zoon waarschijnlijk voor de televisie zitten om de wedstrijd te kijken. “Ik dacht: mijn familie en mijn gezin moeten nú weten dat het goed met me gaat. Zij moeten vreselijke minuten hebben gehad. Ik wilde daarom opstaan, maar ze hielden me tegen. Hadden ze volledig gelijk in, natuurlijk. Het laatste wat je wilt, is dat het weer misgaat. Ook lopend het veld afgaan werd me afgeraden.’’

Tekst gaat verder onder de afbeelding.

Om toch te laten zien dat het goed gaat steekt Dost bij het verlaten van het veld zijn duim in de lucht. Zijn vader staat dan al in de catacombe. Zijn vrouw, die net voordat hij inzakte de wedstrijd had uitgezet en zoonlief naar bed had gebracht, kreeg in eerste instantie niks mee van het moment. In het ziekenhuis videobelt Dost haar en komt alles eruit bij de spits. “Er viel een enorme last van me af. Ik moest er niet aan denken dat ze dat moment hadden gezien. Die geruststelling was voor mij heilig. Toen brak ik. Alles knalde eruit.’’

Daley Blind

Inmiddels heeft Dost een icd-kastje bij zijn hart zitten. Deze inwendige defibrillator kan ingrijpen wanneer het misgaat. Ook Daley Blind heeft zo’n kastje, nadat bij hem hartproblemen waren geconstateerd. “Hij appte me op de avond dat het gebeurde. Daar heb ik veel aan gehad. Het geeft vertrouwen dat hij hetzelfde heeft doorgemaakt en helemaal teruggekomen is. De dag voor mijn operatie heb ik hem nog geappt. Het bericht dat hij terugstuurde, hielp me over een moeilijk punt heen. Heel fijn dat-ie dat deed.’’

De keuze voor het kastje was snel gemaakt. Dost wil namelijk weer op het veld staan, al is dat niet koste wat het kost. “Het is mijn doel om terug te komen. Dat is wat ik sterk voel. Het moment dat ik weer in een stadion sta, lijkt me uniek. Maar stel dat ik een terugval krijg en het wordt me afgeraden om op niveau te spelen, dan zou ik daar vrede mee hebben.”

“Ik zou een manier moeten vinden om daarmee te dealen, maar het zij zo. Ik besef dat het ook níét kan. Met die icd heb ik nu een hulpmiddel dat hopelijk nooit afgaat. Ik heb daar totaal geen angst voor.’’

Pech en geluk

“Het beste nieuws is dat het ‘maar’ myocarditis (een ontsteking in de hartspier door een virus, red.) is. Het is niet zo dat er structureel iets fout is met mijn hart. Ik heb gewoon enorme pech gehad. Daar staat tegenover dat ik geluk heb gehad dat het in het stadion gebeurde. Stel, je bent aan het hardlopen of aan het trainen… Ik ben niet bang om dood te gaan, maar heb wel het besef dat ik daar dood had kúnnen gaan. Ik ben dankbaar dat ik zo goed ben geholpen en vanaf de eerste seconde serieus ben genomen door de mensen van AZ en NEC.’’

Tekst gaat verder onder de afbeelding.

Dost bleef er niet te lang mee zitten. Maar één dagje had hij er flink de pee in, zo vertelt hij. “Toen ik na een paar dagen besefte dat er een operatie nodig was en het lang zou gaan duren, wilde ik even alleen zijn. Dat zorgde één dagje voor boosheid. Ik zat er eindelijk weer lekker in en dan overkomt me dit. Je komt alleen niet verder als je in zelfmedelijden blijft hangen. Daar word je een heel naar mens van. Ik koester het leven. Dat wil ik vieren met de mensen om me heen.’’

Foto’s: Orange Pictures en Rob Koppers