Er zijn twee typen culthelden. Je hebt type 1 en dat zijn voetballers als Frans Janssen of Cees Lok. Goeie voetballers die eigenlijk op een hoger niveau thuishoren dan waarop NEC acteert. Maar omdat ze bij NEC spelen, zijn dit soort helden onbekend bij de sportpers en buitenwacht. Het zijn helden exclusief voor NEC-supporters. Type 2 is het soort voetballer dat er eigenlijk geen hout van kan, maar ook onverzettelijk is en nooit opgeeft. Hij straalt trots uit dat hij het rood-groen-zwarte shirt mag dragen en zal er alles voor over hebben om de club en supporters niet teleur te stellen. Hij is open en vriendelijk tegen supporters en beseft dat hij dankzij hen op het veld mag staan.
Type 2 is omstreden bij de eigen aanhang. Een groot deel krijgt er koppijn van, als er weer een bal van de voet springt en zo over de zijlijn hobbelt. Type 2 wordt dan ook regelmatig uitgefloten en uitgejoeld als ie weer eens dingen doet die men eigenlijk niet behoort te doen met een bal, en zeker niet tijdens een wedstrijd. Bij een deel van de aanhang daarentegen kan hij geen kwaad doen. Hij belichaamt de droom die elke voetballiefhebber heeft: op het veld staan als betaald voetballer en er alles voor geven.
De grootste van de type 2-culthelden is natuurlijk Frans Paymans.  Kroegbaas, een rebels uiterlijk (lang haar en baard), lang, stoer, harde verdediger met een goeie sliding, die niet van opgeven weet. Maar ook traag, houterig en een speler van wie je hoopt dat ie a.u.b., s.v.p. niet in balbezit komt. Na een promotie zoals in 1985 en 1989 is Frans de eerste NEC-speler die zijn broek, onderbroek, schoenen en shirt kwijt is aan zijn grijpgrage fans. Zijn fans houden van hem. Hij is hun knuffelbeer.

Frans Paymans heb ik 12 jaar geleden geïnterviewd. En nooit eerder heb ik meegemaakt dat er zo’n grote tegenstelling bestaat tussen het imago en de persoon zelf. Frans werkte destijds bij een IT-bedrijf en droeg een driedelig pak. Hij had kort haar en de baard was inmiddels vele jaren eerder afgeschoren. En als we praatten over voetbal hoorde ik teleurstelling en spijt in zijn stem. Hij had een veel betere voetballer kunnen zijn. Voordat ie in 1983 bij NEC kwam, was hij immers een sierlijke, elegante voetballer met een mooie pass in de benen. Maar bij NEC verloor hij al zijn zelfvertrouwen door die Amsterdamse bluffer en trainer Pim van der Meent. Hij werd gepiepeld omdat ie wollen sokken over zijn voetbalkousen aandeed en een Brabantse boer uit de omgeving Oss was. De enige manier waarop Frans zich staande kon houden als voetballer, was die harde verdediger te worden die wij NEC-supporters ons nog herinneren. Hij zei tegen mij dat hij als voetbaltrainer er alles aan deed om jonge spelers te helpen en te ondersteunen en ze niet af te kraken en een betere trainer en mens te zijn dan zijn eigen kwelgeest Pim van der Meent. Eigenlijk schaamde hij zich voor zijn eigen carrière als betaald voetballer. Hij herkende veel van zichzelf als jonge voetballer terug in zijn 15-jarige zoon Nick. Een sierlijke voorstopper met overzicht en een goeie passing.
Nick heeft het uiteindelijk niet weten te redden als betaald voetballer. Zijn vader wel. Mede door zijn onverzettelijkheid en de gedrevenheid om te slagen. Ondanks alle tegenslagen, ondanks de trainer die hem bijna kapot maakte. Ondanks dat hij faalde in zijn eerste competitiewedstrijd voor NEC (uit bij Vitesse) toen zijn directe tegenstander Remco Boere tweemaal scoorde. Ondanks dat hij door de club afgedankt werd als voetballer in 1992. Ondanks dat hij in zijn laatste competitewedstrijd, toen hij door de club teruggehaald werd, door de scheidsrechter uit het veld gestuurd werd. Ondanks alles heeft hij de droom die elke voetballiefhebber heeft, weten waar te maken.
Frans, alle sterkte toegewenst! Namens je trouwe fans, maar ook namens allen die jou zo hartstochtelijk hebben uitgefloten…