Waar onze club groot in kan zijn.

We hadden natuurlijk een aantal jaren geleden het plotselinge overlijden van Rocky. Vanuit de vriendengroep van de East Side/HKN werd er een prachtig eerbetoon gerealiseerd. Hij werd vanuit de Goffert naar zijn laatste rustplaats werd gebracht met veel rood-groen-zwart vertoon. Later was Jaap (Japie) van Essen ernstig ziek. Voor hem hebben wij, ‘zijn Eniesee’, vrienden een prachtig eerbetoon mogen realiseren waarbij de perstribune zijn naam kreeg. Hij mocht het zelf nog onthullen,  een week voordat hij uiteindelijk zijn laatste adem uitblies. Hij kreeg daarna een respectvol afscheid, vanuit de net geopende Schup op het SV-plein naar zijn laatste rustplaats. Er zijn ook nog wel andere momenten van NEC-supporters te noemen waarbij de club haar beste kant liet zien en ruimte creëerde voor doodzieke supporters om hun laatste wedstrijd te kunnen aanschouwen.

Daarmee laat de club zien een echte volksclub te zijn. Op het moment van ernstig persoonlijk leed slaan alle geledingen de handen ineen en bewijzen ze de gewenste eer aan hem of haar die leed heeft.

Een aantal weken geleden had ik Henk aan de telefoon. Ik vroeg hem hoe het met hem ging. Hij vertelde me wat er speelde en ik beloofde hem snel langs te komen, daags erna stond ik bij hem op de stoep. Om eerlijk te zijn ben ik me kapot geschrokken. Een beer van een kerel zoals iedereen hem kende verworden tot een magere, doodzieke man. Ja, ik ben echt geschrokken, want daar lag Henk, de jongen die ik al 40 jaar als medesupporter ken en waar elke NEC’er een zwak voor heeft. Ik vroeg hem wanneer hij voor het laatst in de Goffert was geweest. Sinds de winterstop niet meer, zei hij, en ik beloofde hem dat ik zou regelen met NEC om hem op vrijdag tegen Jong Ajax in de Goffert te krijgen.

Vanuit NEC werd alle medewerking gegeven en onze algemeen directeur zorgde persoonlijk dat alle deuren open gingen om zaken te regelen. Op vrijdag kwamen wij aan op P1, praktisch voor de deur. Het lopen ging niet zo goed en Henk heeft het een helft volgehouden, met behulp van ambulancebroeders en hoofdsteward Arie heb ik hem mogen laten instappen in de bussluis.

Een paar dagen ervoor was er een invasie van supporters bij hem in de straat. Supporters die hem allemaal dierbaar zijn, met spandoeken, fakkels en gezang om hem een hart onder de riem te steken. De East Side/HKN liet zich van zijn beste kant zien met deze krachtig oppepper voor Henk. Ook zijn er nog de vakanties die hij en zijn gezin kregen aangeboden van zijn NEC-vrienden. Gewoon belangeloos omdat Henk gewoon Henk is en van iedereen is.

De weken erna waren onzeker voor Henk en zijn gezin. Tot hij deze week te horen kreeg niet meer behandeld te zullen worden, wat simpelweg inhoudt dat Henk nu echt stervende is. Vreselijk…

Vrijdag kreeg Henk wederom een prachtig moment aangeboden. De mensen van de ambulance, familie, vrienden van NEC en een hele hoop supporters zongen hem toe in de twaalfde minuut van de wedstrijd tegen FC Twente. Een onvergetelijk moment voor hem, zijn gezin, familie, vrienden en alle NEC-supporters. Een eerbetoon dat past bij een club als NEC.

We zullen Henk eerdaags moet gaan missen, maar hij heeft in ieder geval de wereld kunnen laten zien dat juist onze club leeft als geen ander. Hoe slecht de resultaten ook zijn, hoe triest de verhoudingen in de club kunnen zijn, Henk heeft laten zien dat wij nog altijd een zijn.

Henkie is van ons olé olé. Ik wens Henk, Miranda en familie namens alle supporters heel veel sterkte in deze laatste periode van zijn leven. We zullen je straks gaan missen man.

“Die taal van vechten voor het doel kregen wij van hen mee, met het juist beleid, de hoofden koel vechten voor N.E.C.”

Harold Bastiaans