NEC-fans bestaan vaak uit twee groepen. De nuilers en de mensen die relativeren en zich niet laten beïnvloeden door de waan van de dag. De mensen die het grote plaatje bekijken. We zijn twee speelrondes onderweg. De weg wordt alleen maar langer als er na elke nederlaag wordt genuild.

Toen ik als kind met mijn vader en broer naar De Goffert ging, zaten ze achter ons. Twee mannen van middelbare leeftijd, bijna gepensioneerd en met als enige hobby NEC. Ze deden er elke wedstrijd alles aan om de club af te zeiken. Ze staan voor mij symbool voor veel NEC-fans die nu weer met dit fenomeen zijn begonnen.

NEC is terug in de eredivisie. En dat hebben we zondag gemerkt. Niet alleen aan de kansloze 3-0 nederlaag bij Heracles Almelo, maar ook aan de reacties van veel supporters na afloop. Na twee speelrondes is het ouderwetse Nimweegse genuil weer begonnen. De buitenlanders deugen niet, er wordt wanbeleid gevoerd, die Van Ingen kan er niets van, enzovoorts. Bah!

Het is de waan van de dag zoals ik die vaker zie bij NEC. Je cluppie verliest en je flapt er van alles uit. Voor sommigen is een nederlaag als deze reden om zo’n beetje alles wat met NEC te maken heeft met de grond gelijk te maken. Alsof het ze voldoening geeft, een soort uit de hand gelopen hobby. Kritiek mag, uiteraard. Maar op deze manier kun je je beter geen supporter (lees: aanmoediger) van de club noemen.

Laten we met zijn allen hopen dat dit een off-day was. Ook met de twee mannen. Maar om nou meteen na deze nederlaag te roepen dat we een compleet nieuw elftal nodig hebben, de club wanbeleid heeft gevoerd en we gaan degraderen, is klinkklare onzin. Natuurlijk ben je boos. Maar jullie zouden eens verder moeten kijken. Bekijk het vooral eens vanuit de kant van NEC. Van de kant van Bart van Ingen, de man aan wie de twee mannen waarschijnlijk een gruwelijke hekel hebben.

Net als NEC zondag moeten zij met beide benen op de grond worden gezet. We zijn een promovendus met weinig geld. We moeten ons handhaven, overleven. We zijn geen club die ‘misschien wel in het linkerrijtje eindigt’. De realiteit is dat we het in mei met een vijftiende plek prima hebben gedaan.

Waarom vormen we als fans geen eenheid? Met zijn allen naar die overwinning. En als we die een keer niet behalen, niet getreurd. Snel door naar de volgende wedstrijd. Zoals nu. Zondag wacht Ajax. We gaan voor de stunt. Met twee juichende oudere mannen op de tribune.

Of zijn jullie het kampioenslied van Michiel Kok alweer vergeten?
De strijd is zwaar
De weerstand fel
Het gaat op en neer
Maar de wil is zo sterk
Samen één wens
Eén droom
Eén doel voor ogen
Als één man, met één hart
Eén geloof in elkaar
In de kleuren rood-groen-zwart