De afgelopen weken is Leicester City veelvuldig in het nieuws geweest. Overal kwam het sprookje van de Foxes langs. De spelers zijn gedurende het seizoen al vele malen geprezen om hun onverzettelijkheid, spirit, doorzettingsvermogen, vreugde en saamhorigheid. Toch is er één man veel te weinig op een voetstuk gezet. Hij oogt lief en aardig, geeft zijn spelers de ruimte om zich te ontwikkelen als speler zelf en als speler in dienst van het team. Na elke overwinning wordt er bier en pizza beloofd, en dat kwam er dit seizoen bijna altijd van na de wedstrijden.

Claudio Ranieri is in zijn carrière als trainer al meerdere malen ontslagen, uitgekotst door de media en supporters van zijn oude werkgevers. Uitgerekend deze man zorgt voor één van de grootste en meest memorabele verhalen in het hedendaagse voetbal. De sport die geteisterd wordt door corrupte bobo’s, steenrijke miljardairs, poenerige clubs en bovenal krankzinnige bedragen voor voetballers. Een trainer die zich het hele seizoen onderschikt heeft gemaakt aan het team, de club en de eigen supporters. Die de pers na een nederlaag vriendelijk en professioneel te woord stond. En bovenal een trainer die zichzelf bleef en geen gekke dingen deed. Een advies naar elke trainer.

Claudio Ranieri is een toptrainer, misschien de beste trainer van dit voetbaljaar. Hij heeft spelers laten uitstijgen naar een hoger niveau. Ze speelden als een vriendenteam dat voor elkaar wil lopen, sleuren en werken. Dat voor elkaar wil strijden tot de laatste lange bal naar voren, de laatste sliding die een veelbelovende aanval van de tegenstander doet stoppen. Een redding die cruciaal blijkt te zijn voor de 1-0 overwinning. Het is een kunst om een team goed te laten spelen, maar het is van wereldklasse als je een team dat normaal gesproken tegen degradatie vecht, omtovert tot een waardig en groot kampioen van Engeland.

Een trainer die van afgeschreven spelers en onbekende jonkies een kampioensploeg kan maken, is veel groter dan een trainer die met de beste spelers van de wereld de Champions League wint of titel pakt in eigen land. Neemt niet weg dat het knap is dat clubs als Real Madrid, Barcelona, Manchester United, Chelsea en Bayern München zoveel prijzen hebben gewonnen in de afgelopen twintig jaar. Daar liepen echter altijd de beste en meest dure spelers rond. Een trainer is daar in mindere mate een passant. Een toptrainer ben je als je iedereen binnen de club boven zichzelf doet laten uitstijgen. Weten wanneer je een speler moet aanmoedigen of juist vertrouwen moet geven. Claudio Ranieri beheerst dit het beste. De Leicester City-fans eren hem daarvoor met een passend liedje.

“Ranieri, ooooh. Ranieri, ooooh. He came from Italy, to manage the City.”


NEC is een club waar de supporters willen zien dat de spelers hard werken en de duels niet schuwen. Zou het niet geweldig zijn als de nieuwe trainer van NEC misschien in het verleden een aantal keer minder heeft gepresteerd of waarvan men niet veel meer verwacht, ook een succesteam kan formeren in Nijmegen? Heeft NEC niet behoefte aan een trainer die zichzelf is, geen onrust zaait in de media en als een echte gentleman de goede keuzes maakt in het veld? Die de spelers op de juiste plekken laat spelen, en ze laat voetballen als een vriendenteam dat werkt voor elkaar. Dat wil strijden voor iedere meter, dat desnoods de ballen hoog in de tribunes jaagt om veelbelovende aanvallen van de tegenstander tegen te gaan. Dat iedere wedstrijd negentig minuten alles geeft om te vechten voor maar één doel. Een nieuw voetbalsprookje. De dromen zijn de wereld nog niet uit. Dat bewijst Claudio Ranieri met Leicester City.