10 april 2016. Normaal gesproken had ik vandaag met JVC Cuijk tegen VVSB als trainer op de bank moeten zitten, echter liep het allemaal anders. Maar zoals onze grote nummer 14 altijd zei: elk nadeel heeft zijn voordeel.
Dus maak ik me klaar voor de ereronde. Het is Legends Day bij mijn oude club FC Utrecht en een traditie dat de oud-spelers van de club voor de wedstrijd een ereronde maken door de Galgenwaard. Mijn zoon Chris, die ik had meegenomen, wordt gevraagd of hij de ereronde ook mee wil lopen en natuurlijk maakt hij van dit gebaar van FC Utrecht dankbaar gebruik. Toevallige bijkomstigheid is dat de wedstrijd tegen NEC is, mijn eerste grote liefde. Hoe zullen de supporters reageren als ik langs het NEC vak loop?
Welnu, het was kippenvel. Een heel vak NEC-supporters scandeerde mijn naam waarna mijn zoon Chris zegt hoe ‘vet’ dit is. Michael Mols herkent het moment en maakt met mijn telefoon een foto van mij en Chris voor het NEC-vak. ‘Arno, dit zijn jouw supporters, jouw omgeving, waar je vandaan komt. Geniet ervan’, zegt hij. Chris en ik hebben zeker genoten. Er sprak enorm veel waardering uit het applaus van de NEC-supporters. Oude liefde roest niet en de NEC-supporters bezorgen me het mooiste moment van het seizoen.
Thuis aangekomen laat ik de dag bezinken. Toch wel bijzonder dat ze me in Nijmegen nog altijd niet vergeten zijn. Herhaaldelijk word ik door supporters gevraagd waarom ik niet terugkom naar huis, naar NEC. Hoewel ik de afgelopen maanden met Futuralis en 1 van de B’s gesproken heb, ligt een terugkeer bij NEC in welke functie dan ook niet in het verschiet. Het ligt zeker niet aan mij, hoewel oude liefde niet roest, moet deze wel van twee kanten komen, net zoals met die Top NEC-supporters op de Legends Day bij FC Utrecht.
Bedankt NEC-supporters voor mijn mooiste moment van het afgelopen seizoen! En ooit, vraag me niet wanneer, zal ik weer ten strijde trekken.
Arno Arts