Afgelopen week heb ik met mijn jongste zoon de Vierdaagse gelopen. Mijn vriend van 14 wilde met pa vier keer 40 kilometer lopen. Het was quality time. Op donderdagochtend vroeg hij mij of wij samen in de NEC-shirts en vlaggen de laatste dag wilden lopen. Uiteraard ging ik direct akkoord, zo trots als ik ben. "Kunnen we de rest van de wereld laten zien dat we echt wel wat kunnen presteren als NEC’er", riep hij erbij.
En zo is natuurlijk ook, NEC is niet alleen op zondag 90 minuten voetballen. NEC is een levensstijl waar de rood-groen-zwarte kleuren als een draad verweven zijn met je dagelijkse dingen. Werk, school, vakantie, enzovoorts. Het viel op, er waren heel veel NEC-shirts bij de intocht. De juiste hoeveelheid is wellicht op te vragen bij de supportersvereniging, dat de lopers in het rood-groen-zwart een gratis drankje gaf. De penningmeester kennende zal dat echt wel ergens genoteerd staan.
NEC als levensstijl, eNieSee als onderdeel van het leven. Ik ken er heel veel die dit gevoel herkennen. Het begint met herkenningspunten in huis, op het werk of op school. Overal is wel een rood-groen-zwart herkenningspunt wat je het thuis-gevoel geeft. Voor de een is het ‘t extra broertje of zusje, voor de ander een tweede partner die NEC-gevoel met zich meebrengt.
Kortom, NEC is een levenswijze die onlosmakelijk is verweven met onze dagelijkse dingen. Als hier wat mee gebeurt, is het gevoel vaak te vergelijken met de pijn die je hebt als er wat vervelends met je naaste gebeurt. Nu zijn we wel wat gewend in Nijmegen, maar een nederlaag doet altijd pijn, laat staan een degradatie. Ook negatieve, vaak niet op feiten gebaseerde krantenstukken kunnen de echte rood-groen-zwarte diehards pijn doen.
Er gebeuren vaak zaken die we als supporter niet in de hand hebben. Op de kantoren van de club wordt dagelijks gewerkt aan het NEC van dat moment, vaak niet gekoppeld aan het hierboven omschreven ‘eNieSee-gevoel’. Logisch wellicht, NEC is een bedrijf geworden, maar heeft ook zijn gevoel gehouden, althans bij de diehards. Het zou mooi zijn als de rationeel denkende organisatie zich meer ging verdiepen in het echte NEC-gevoel, zodat elke medewerker weet wat er speelt bij de supporter, en ook waarom. Nu worden vaak zaken besproken en beslist door medewerkers die de beste bedoelingen hebben, maar het NEC-gevoel missen.
Het herkennen vanuit de organisatie van het echte NEC-gevoel zou dan ook minder snel ‘veroordeling’ tot gevolg hebben. En juist dat veroordelen moeten we proberen te tackelen. Niet dat er vanuit de organisatie gelijk gewezen wordt als er eens een plastic biertje het veld op gaat, maar de juiste inschatting maken waarom iemand dat doet. Niet dat het dan wel mag natuurlijk, maar een beetje meer begrip is best op zijn plaats.
Een cursus NEC-gevoel voor alle nieuwe medewerkers/spelers. Een cursus die gegeven wordt door de supporters zelf, lijkt mij een prima opstap om met elkaar meer tot elkaar te komen.
Want laten we nu eerlijk zijn, de reactie van zoonlief: "Kunnen we de rest van de wereld laten zien dat we echt wel wat kunnen presteren als NEC’er", moet toch elke NEC’er raken.