De degradatie van NEC doet veel mensen met een rood-groen-zwart-hart pijn. Eén in het bijzonder: Jeffrey Leiwakabessy. Het beeld van drie jaar geleden van een clubman, huilend in de armen van ploeggenoten die niet beseffen wat dit voor hem betekent, ligt nog vers in het geheugen. Zondag, in wat zijn laatste officiële duel had moeten zijn, gebeurde het weer.
"Ik had op een ander afscheid gehoopt, maar in het voetbal gebeurt niet altijd wat je zou willen", zei Leiwakabessy op de clubsite. "Natuurlijk ben ik trots op mijn carrière maar nu vlak na de wedstrijd heb je toch een klote gevoel. Dan stap je toch met een beter gevoel van het veld. De supporters hebben mij ook bij de vorige keer gesteund toen we degradeerden en dat zal ik niet vergeten. Klasse dat ze dit vlak na de wedstrijd op kunnen brengen."
De klap kwam net zo hard aan als drie jaar geleden. Met zijn kinderen maakte hij een rondje over het veld en zat hij in de dug-out om het te laten bezinken. Het viel hem zwaar. En terecht. Een afscheid als dit verdient niemand. Leiwa al helemaal niet. Laten we er afgezien van wat er allemaal bij de club gebeurt, voor zorgen dat Leiwa in de zomer een afscheid krijgt dat hij verdient.
