Het afgelopen trainingskamp werd door NEC niet alleen gebruikt om de spelers klaar te stomen voor de tweede seizoenshelft, maar ook om met vele mensen eens van gedachten te wisselen. Zo waren er de gesprekken met sponsoren en investeerders en lijkt de koerswijziging die in is gezet, steeds meer vorm te krijgen. Een goede zaak, op het eerste gezicht. In de rest van de organisatie gebeuren echter steeds meer zaken, die mij en andere diehard NEC’ers zorgen baren. 
Sinds het aanstellen van Alex Pastoor als trainer bij ons rood-groen-zwart gaat de bezem door de gehele technische organisatie. Natuurlijk, de resultaten onder Pastoor zijn meer dan uitstekend, maar ondanks dat de Amsterdammer het woord ‘passant’ niet graag hoort, is hij dat uiteindelijk wel. Pastoor staat voor duurzame ontwikkeling van een voetbalclub, maar bij duurzaamheid hoort ook het respecteren van het verleden en het heden en niet alleen maar de toekomst. 
Vorig jaar vertrokken met Jack de Gier en Anton Janssen twee echte clubmensen om uiteenlopende redenen. De officiële statements waren exact zoals je ze bij voetbalclubs altijd hoort: fijn geformuleerd, sprekend over ambities, kansen en dank voor bewezen diensten. Insiders weten echter beter. Meest schrijnend is nog wel de degradatie van het grootste icoon werkzaam bij de club. Ron de Groot speelde ruim 200 wedstrijden en is al dertig jaar in dienst van de club. Ondanks kansen om hoofdtrainer te worden, bleef hij zijn club altijd trouw. De enige echte Bikkel kreeg een contract voor het leven en is dus niet weg te sturen door Aalbers en consorten. 
De man met de karakteristieke Nijmeegse tongval en cultuurbewaker pur sang, dient zich dit jaar bezig te houden met het tweede plan van NEC. Zijn plek is ingenomen door Robert Molenaar. Een gemankeerde verdediger die het letterlijk tot Leeds United wist te schoppen. Maar, belangrijker, een vriendje van Alex Pastoor. De twee kennen elkaar van een stage bij Excelsior en daar bleek de liefde voor lange, dure jassen en bijpassende shawls wederzijds. 
In aanloop naar de derby werd afgelopen week met exact drie zinnen bekend gemaakt dat het contract van Arno Arts niet wordt verlengd ‘wegens een structuurwijziging van de voetbalacademie’. De Groesbeker, net als De Groot, Janssen en De Gier een man met een NEC-hart, is alweer vijf jaar actief als trainer van de oudste voetbalpupillen van de NEC/FC Oss academie. Rondom de derby trof ik hem meermaals in gesprek met supporters en bekenden, zichtbaar aangedaan en aangeslagen door zijn aanstaande vertrek.
Wat mij betreft moet er binnen welke structuur dan ook plek zijn voor clubhelden als een Arno Arts. Helden van weleer kennen de club, het bijpassende profiel en zijn dé identificatie van supporters. Mannen als Bikkel en Arts ademen niet alleen rood-groen-zwart, zij zíjn rood-groen-zwart. 
Qua transferpolitiek ben ik erg tevreden met de prestaties van Carlos Aalbers. In het laatste transferwindow heeft hij mij weer enorm weten te verbazen. Het is alleen wel erg zuur dat een clubheld als Aalbers de bovengenoemde beslissingen op zijn conto heeft. Zijn kompaan in de directie Bart van Ingen rept op Twitter dat een verhaal altijd twee kanten heeft. Maar, linksom of rechtsom, het kan nooit zo zijn dat bij een volksclub die NEC pretendeert te zijn, er helden weggestuurd worden.
Echte NEC’ers als Arno, Jack en Anton hebben te horen gekregen dat zij nu niet meer passen bij hun eigen club. Dat moet voor hen voelen alsof u en ik te horen krijgen dat wij beter een andere club kunnen toejuichen. Ooit riep ik ‘liever tiende op onze manier, dan vierde op de Arnhemse manier’. Zondagavond concludeerden de analisten bij Studio Voetbal al dat Vitesse geen club meer is, maar als het op deze manier doorgaat, volgen wij dat voorbeeld in rap tempo.